Na een middag blauwbekken op de parkeerplaats van het Haagse Bronovo ziekenhuis op zondag 7 december 2003 kwam iets na 17.01 uur het verlossende bericht: prinses Máxima was bevallen van een dochter. Kroonprins Willem-Alexander zou de kleine Amalia later in de hal van het hospitaal aan de pers tonen. Maar aan twee heren werd de toegang ontzegd: Koen Voskuil van dagblad Sp!ts en ondergetekende die als parlementair verslaggever van persbureau Novum Nieuws (later overgenomen door het ANP) toch al buiten zijn comfortzone was; de Haagse wandelgangen waren warmer. Directeur-Generaal van de Rijksvoorlichtingsdienst Eef Brouwers (RIP) was onverbiddelijk: het treinkrantje en het persbureautje waren volgens hem geen serieuze media en daarom niet welkom (iedere vrijdag onder leiding van Brouwers de praatjes van de premier aanhoren was gek genoeg geen probleem). De Woordvoerder der Nederlanden beende weg, in de verte klonken 101 saluutschoten voor de prinses.
Aan dat gevalletje Wie is hier nou de snackbar, gij of ik/persbreidel moest ik denken toen Forum voor Democratie (FvD) Kamerlid Gideon van Meijeren dit setje Kamervragen vandaag op Twitter gooide over het volgende. De rechtbanken introduceren een nieuw persbeleid dat vanaf 1 juni ingaat. Journalisten moeten zich vanaf nu accrediteren met een perskaart van de Nederlandse Vereniging van Journalisten (NVJ), de Internationale Federatie voor Journalisten, een politie-perskaart, of een lidmaatschap van De Buitenlandse Pers Vereniging (BPV). De FvD’er (die de rechtbank van binnenuit kent wegens met drie wielen onder zijn auto door Den Haag scheuren en een gevalletje opruiing) heeft een punt: deze regel beperkt de onafhankelijke journalistiek en ondermijnt de controlerende functie van de pers.
Zelf heb ik slechts een tiental rechtszaken bijgewoond en bovendien de meeste in Den Haag of Amsterdam omdat ik daar toch al was en persbureau/dagblad/tijdschrift/nieuwswebsite waar ik op dat moment mijn facturen naar stuurde dat wel makkelijk vonden. Maar nog nooit ben ik om een perskaart gevraagd (ik had wel een politie-perskaart maar die was voor rellen en rampen en om te voorkomen dat een ME’er je op je kop sloeg). Maar nu gaat de Rechtspraak dus selecteren aan de poort en bepalen wie wel of geen journalist is. Die politie-perskaart wordt niet zomaar uitgedeeld dus dat is al een probleem. Hoe dat met de buitenlandse pers zit weet ik niet want ik ben geen buitenlandse pers. En die “””perskaart””” van de NVJ is slechts de lidmaatschapskaart die bewijst dat je lid bent van de vakbond. Het komt erop neer dat de rechtspraak journalisten nu dus verplicht lid te worden van een vakcentrale (wil ik niet, ik hou niet van dat soort clubs). Dat heet vakbondsplicht en is verboden in het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en de Grondwet.
Journalistiek is een vrij beroep en noodzakelijk om de macht te controleren. Het is de wereld op zijn kop en gevaarlijk als die macht – in dit geval de Rechtspraak bestaande uit rechtbanken, gerechtshoven en bijzondere colleges – nu gaat bepalen wie die controle mag uitvoeren en journalisten zelfs dwingt lid te worden van een industriebond.
Aan de andere kant mag het allemaal geen verrassing heten: dit zijn dezelfde rechters die kommaneuken, media muilkorven, het wel best vinden als journalisten tijdens hun werk worden afgeluisterd en beginnen te jammeren wanneer hun naam genoemd wordt.
