Frits Bolkestein dood, hij had zich al enige tijd teruggetrokken in het Rosa Spier Huis te Laren. Geestelijk en fysiek ging het niet goed, 91 jaar is een mooie leeftijd maar de laatste weg er naar toe moeizaam. Een rit die bovendien werd ontsierd door het voorbijtrekkende Circus Sahla. Dan maar een vrolijke anekdote.
Foto hierboven is genomen op een expositie in Den Haag begin 2003. Een toenmalige lady friend was galeriehoudster en die dag was de vernissage van Marisa Polin. Zij is de vrouw van Hans Hoogervorst die toen minister van Volksgezondheid was. De galerie stond dus vol met VVD’ers en CDA’ers uit het tweede kabinet Balkenende, Kamerleden, de onvermijdelijke Erica Terpstra en andere hotemetoten. Elsevier-hoofdredacteur Arendo Joustra probeerde indruk te maken door gelijk drie werken af te rekenen. Ene ‘Alexander’ had een dag eerder afgebeld, dat bleek naderhand – mijn amourette gaf nul fucks om macht en status en kende derhalve driekwart van de genodigden niet – de kroonprins te zijn.
De Bolk was er dus wel. Na wat ongemakkelijke smalltalk (zie foto) wat niet zijn forte was, bevroeg ik de toen nog Eurocommissaris over het ophefje van die week. Bolkestein had geen zin meer in dit gesprek met een jong parlementair verslaggevertje op zijn vrije dag en maakte de mooiste exit die ik ooit heb gezien. Hij trok iemand aan zijn arm – naam vergeten, we noemen hem Pietje Puk – en zei: “Pietje Puk, dit is meneer Paternotte van de Metro. Meneer Paternotte, dit is Pietje Puk, voormalig ambassadeur op Cuba. Kent u elkaar al?” En weg was De Bolk. Een gouden tournure toepasbaar op al uw ongemakkelijke momenten op borrels, recepties en andere partijen.
De laatste keer dat ik een inmiddels fragiele Bolkestein tegenkwam was ergens voor de coronapandemie, in de Amsterdamse Balie waar hij net had gedineerd met Meindert Fennema (ook al dood, recensie van Fennema over het laatste boek van Bolkestein hier). Daarna wandelden de twee de late avond in richting het Leidseplein, Bolkestein steunend op een wandelstok.
En dan de kijktip
Meesterjournalist Ton F. Van Dijk maakte in 1996 dit geweldige ongeautoriseerde portret van Bolkestein voor KRO’s Brandpunt (een kwart eeuw later zouden hun wegen elkaar weer kruisen). Bolkestein was not amused, vermoedelijk omdat de reportage staat als een huis. Dat komt omdat vrienden van De Bolk hebben meegewerkt en ook collega’s uit zijn Indonesische Shell-tijd en periode als minister van Defensie voorbij komen en het is niet allemaal even vleiend wat zij te berde brengen. Het programma bevat ook een kostelijke terugblik op hoe Bolkestein Ed Nijpels – die hij ‘karakterzwakte’ verweet – ten val bracht.
